Manhattan w reżyserii Woody Allen`a

Uwielbiam Nowy Jork i mam zbyt romantyczny stosunek do Manhattanu, żeby rozpocząć tę kolumnę filmową od recenzji jakiegokolwiek innego filmu niż Manhattan Allena. Klasyka i absolutne dzieło sztuki. Akcja filmu jest pogmatwana jak betonowa dżungla wieżowców na Manhattanie. Oglądając film po raz pierwszy nie powinno się skupiać na analizowaniu związków, bo z łatwością można pominąć wrażenia artystyczne w pełni ich nie doceniając.

W rolach głównych: Woody Allen, Meryl Streep, Diane Keaton, Michael Murphy, Mariel Hemingway.

42-letni Isaac Davis, porzucony dla kobiety staje się bohaterem książki pisanej przez swoją byłą żonę, która ujawnia pikantne szczegóły ich pożycia. Obecny związek z Tracy jest niezbyt udany ze względu na zbyt wiele oczywistych różnic, które ich dzieli. Przyjaciel poznaje go ze swoją kochanką Mary, która niezmiernie przypada mu do gustu. Akcja filmu nieoczekiwanie zmienia bieg przesadzonych wcześniej wydarzeń.

Życie Nowojorczyków jest ukazane w interesujący, ale ironiczny sposób. Poza skomplikowanymi i nieszczęśliwymi związkami, większość czasu spędzają w galeriach sztuki, muzeach oraz restauracjach dyskutując o najświeższych wydarzeniach towarzyskich. Film pełen jest wysublimowanych rozmów oraz kontrowersyjnych komentarzy czynionych przez samego mistrza. Absolutnie polecany, żeby poczuć jak przyjazne jest miasto, które nigdy nie śpi, dla odwiedzających, którzy szukają intelektualnych rozrywek.

Manhattan jest całkowitym wyznaniem miłości Woody`ego Allena do Nowego Jorku. Czarno-białe obrazy, muzyka Gershwina, bliskie najazdy kamery sprawiają, że oglądając ma się wrażenie, że jest się w centrum wszystkich toczących się spraw. Wszystko to sprawia, że nieskończenie powracam do tego filmu, a wspomnienia na nowo ożywają…

Na zdjęciu Sutton Place 26 lat po tym jak Isaac i Mary rozkoszowali się rozmową o jego książce siedząc na ławce przy East River.

Joanna Gulbińska