Proletaryat w Leicester, Peterborough i Bedford

Po wielkich sukcesach koncertów Proletaryatu w listopadzie, zapraszamy Was na kolejne!

Bilety w cenie:
15 funtów na stronie www.eventbrite.co.uk
20 funtów w dzień koncertu 
30 funtów bilet VIP (spotkanie z zespołem przed koncertem, wspólne zdjęcia, autografy)
Jako support zagra zespół WHISKY

Proletaryat powstał w Pabianicach w listopadzie 1987 roku utworzony przez Tomasza „Oleya” Olejnika (ur. 11. 01. 1965 – wokal), Dariusza „Kacpra” Kacprzaka (ur. 21. 04. 1967 – gitara basowa) i Jarosława „Siemiona” Siemienowicza (ur. 26. 09. 1964 – gitara). Pierwszym perkusistą formacji został Robert Szymański.

Dzięki prostej muzyce gitarowej mocno osadzonej w tradycji punk rocka lat 70. oraz tekstom opisującym problemy, z jakimi na co dzień borykają się szarzy, zwyczajni ludzie, grupa szybko zdobyła zaufanie punkowej publiczności.

Pierwszy koncert odbył się w maju 1988 r. na jednym z lokalnych przeglądów. Wkrótce Proletaryat został zakwalifikowany do konkursu Festiwalu Muzyków Rockowych w Jarocinie.
W 1988 roku nagrane zostaje demo zatytułowane „Revolt”, które wydano w niezależnej firmie Kaszana Warsaw Factory, a podobno nawet i za granicą. Wydawnictwo zainteresowało znanego realizatora dźwięku Andrzeja Puczyńskiego (ex-Exodus), skłaniając go do zaproponowania grupie rejestracji płyty. W trakcie sesji Proletaryat pojechał do Jarocina, skąd wywiózł nagrody publiczności i dziennikarzy. To był pierwszy Jarocin z nową nagroda jury, którą dostał Closterkeller, dlatego później pojawiły się delikatne spory na temat, kto tak naprawdę wygrał. Potem – zdaje się, że do ostatniego festiwalu, Proletaryat grał w Jarocinie jako gość.

Teksty z pierwszej płyty, w rodzaju „Chlajmy” dobrze pokazują, że Proletaryat już wtedy potrafił wypośrodkować między poważnymi treściami ,a kpinami. Nie był to jednak rockowy kabaret. Chodziło o to, żeby dotknąć poważnych problemów, ale też trochę zakpić. To samo z „Zostanę żołnierzem”: tak bardzo chcę pójść do wojska, wezmę karabin i będę strzelał do ludzi…
Niechcący został wtedy pobity też swoisty rekord, bo wydane zostały dwie płyty w jednym roku. Na dodatek pod tą samą nazwą… Najpierw wyszła płyta druga, a potem pierwsza. Wydawca się nie wyrobił – czy czasowo, czy finansowo. Sprzedali „dwójkę” Polskim Nagraniom i one wydały ją na kompakcie. „Jedynka” ukazała się na kompakcie później, już w Izabelinie (na kasetach kolejność była zachowana). Pierwsza płyta miała swój tytuł: „Proletariat” przez „i”. Druga nie nazywała się w ogóle. Drugi Proletaryat, od koloru okładki, przez fanów zwany jest „Czerwony”. Obie płyty, pierwsza i druga, są nienajlepiej nagrane – strasznie dziwnie brzmią gitary.
W grudniu roku 1990 zespół uczestniczył w „Zadymie” na warszawskim Torwarze, w październiku 1991 wystąpił w Poznaniu (co udokumentowała kaseta „Proletaryat In Concert” wypełniona kompozycjami z dwóch poprzednich płyt). Miesiąc później zadebiutował na katowickich Odjazdach, które odwiedzał jeszcze trzykrotnie.

Do Jarocina w następnym roku pojechał już bez perkusisty, Z. Marczyńskiego, którego zmienił Piotr „Zwierz” Pniak (ur. 31. 03. 1971). Z nowym perkusistą grupa brała udział w trasach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, występując w poznańskim finale w styczniu 1993. W marcu 1993 Proletaryat nagrał (z gościnnym udziałem gitarzysty Kobranocki Adama „Burzy” Burzyńskiego) album „Czarne szeregi”. Płyta jest w zasadzie podporządkowana jednej idei. Teksty charakteryzowały się bezpośredniością wypowiedzi – krytykując instytucję Kościoła („Czarne szeregi”, „Co jest”), piętnując bezmyślność władz („Wystarczy iskra”’), czy też komentując wojenną sytuację w Jugosławii („W imię nieważnych spraw”). Jest to płyta z potężnie brzmiącymi gitarami i wyjątkowo mocno śpiewającym Oleyem.

Po wydaniu „Czarnych szeregów” Proletaryat ruszył wraz z Vaderem w trasę wiodącą po klubach największych miast Polski. Mimo swej odrębności stylistycznej, obie grupy spotykały się ze znakomitym przyjęciem. Tournee to zaowocowało albumem „Live 93”, wydanym na początku 1994 roku (przez firmę, której współwłaścicielem był Kuba Płucisz z IRY). W dopełniającym ówczesny koncertowy program Proletaryatu „No Woman No Cry” Boba Marleya zaśpiewali w chórkach Peter i Docent z Vadera.

W listopadzie 1994 ukazał się album „IV”. Płyta przyniosła utwory powolniejsze i cięższe, przekraczające granice heavy metalu, nadal jednak posiadające wyraźnie zarysowaną linię melodyczną. Największym powodzeniem z „IV” cieszyła się pierwsza w dorobku Proletaryatu ballada „Przemijanie”. Zwracał również uwagę rapowany utwór „Na wznak”. Po wydaniu płyty grupa odbyła grudniowe tournee razem z zespołem Gdzie Cikwiaty. W październiku 1995 r. do zespołu powrócił Robert Szymański. I już z nowym-starym perkusistą, a także z gitarzystą, Piotrem Zalewskim Proletaryat w pięcioosobowym składzie wziął udział w Odjazdach oraz pojechał w trasę jako gość Vadera (obok Sweet Noise i Testora). Z początkiem 1996 roku Robert Szymański i Piotr Pniak zamienili się miejscami, a ponadto odszedł Piotr Zalewski, w związku z czym Proletaryat powrócił do rozmiaru kwartetu.

Jesienią tegoż roku ukazała się płyta „Zuum” – pod względem stylistycznym zbliżona do „Czarnych szeregów”, zaś pod względem brzmieniowym do „IV”’. Pod koniec roku 1996 Piotra Pniaka zastąpił Robert „Mały” Hajduk.  1999 roku ukazał się album „Made In U.S.A.”, na którym zespół powrócił do punk rocka. W trakcie sesji nagraniowej z zespołem współpracował gitarzysta Ireneusz „Zuba” Zugaj (eks-Squaw). Zuba odszedł z zespołu w październiku 2003 roku.

Dyskografię Proletaryatu uzupełnia składanka „The Best Of…” wydana w 1997 roku z okazji dziesięciolecia grupy, zawierająca wybór najsłynniejszych (!!) utworów, uzupełnionych dwoma odrzutami z sesji „Zuum” („U mnie dobrze” i „Nie w głowę”).

W listopadzie 2003 roku, z okazji 15-lecia zespołu, ukazał się absolutny unikat – reedycja płyty „Revolt”. Na CD znalazły się utwory nagrane 14 lat temu, a także nigdzie nie publikowany materiał nagrany w ostatnim czasie. „CD REVOLT” wydany został własnym sumptem z ogromną pomocą przyjaciół i życzliwych ludzi, bez których projekt ten nigdy by się nie udał.

Dyskografię zespołu uzupełniają kolejno:
2006 – płyta „Rec/Recycling”
2010 – płyta „Prawda”… Płyta w najdrobniejszych szczegółach oddaje to, co w nas samych jest najbardziej istotne, najbardziej ukryte i najbardziej ludzkie. To jak najprawdziwsza „Prawda” o nas samych… (cyt. Oley)

Obecny skład PROLETARYAT:
Oley – wokal
Kacper – bas
Wiciu – gitara
Mały – bębny