Wydawać by się mogło, że niewchodzenie do tej samej rzeki to coś na kształt prawdy objawionej. Nie wiem na ile prawda jest prawdziwa, a objawienie faktem, a na ile złudzeniem. Wiem, że każdy ma swoją prawdę, że tak jak w przysłowiu wypływa ona na wierzch prędzej, czy później.

Mógłbym udawać, że jest. Tęsknić za nim tak jak się tęskni za prysznicem po trzydniowym biwaku. Naiwnie. Jak dwoje nastolatków po pierwszym pocałunku na zasadzie ‘do-zobaczenia-jutro’. Ale nie. Nie mogę, nie mogę udawać, bo go nie ma. Mój pokój, przestał istnieć.

Zacznę od truizmów. Fala unijnej emigracji polskiej jest falą nową, nowo – powstającą, nowo – kształtującą się. Ta obecna XXI – wieczna emigracja musi wytworzyć swoją własną kulturę, tak by potem w podręcznikach do historii można było ją postawić obok...

Zaczęło się niewinnie, w nocy, chciałoby się powiedzieć, że stary mechanizm zazgrzytał, w skazanej na porażkę próbie dogonienia nieskończoności. Ale nie było starego zegara, nie było zgrzytających mechanizmów, nie było ani jednej magicznej chwili, ot po prostu był Nowy Rok.

Kupiłem telewizor. Dobra. Niby nic, ale do tej pory byłem szcześliwym nieposiadaczem niczego. Niczego mieć nie chciałem. W sensie zakupowo – przedmiotowym. Zawsze uwielbiałem zmęczenie przedmiotów, kochałem to uczucie kiedy patrząc, dla przykładu, na buty rozmyślałem na tym dokąd mnie zaniosły, gdzie...